dinsdag 29 november 2016

De Wereldburgers. 01-12-2016.


Ja, we zijn Wereldburgers en reizigers, geen toeristen. Een toerist gaat meestal weer snel naar huis na een paar weken of maanden. Als Wereldburgers reizen we langzaam en voor langere tijd, in ons geval al weer ruim 8 jaar, van de ene plek op de aarde naar een andere. Het is altijd moeilijk om te vertellen waar we het nu het mooist vonden en waar we ons het meest thuis voelden.
Als we langer op een plaats zijn staan we versteld hoe snel de tijd gaat, voor je het weet is de week of maand alweer voorbij: als je onderweg bent verbaast het ons vaak dat we een week geleden nog ergens waren, terwijl het dan lijkt of dat alweer een maand geleden was.
We zien en beleven erg veel. Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar we proberen het zo te sturen dat het meestal mee zit. Dat valt niet altijd mee, maar we hebben erg veel geleerd door de jaren heen. Hoe we moeten omgaan met diverse situaties zoals veiligheid, regeltjes, bureaucratie of het weer en problemen die ontstaan omdat onze levensstijl niet past in deze samenleving, denk aan verzekeringen, belastingen, pensioenen, familie, gezondheidszorg. Zo kan een kleinigheid, zoals het opladen van de accu's van de auto's die nog in stalling staan wel ¾ jaar duren voordat ze dit even voor je kunnen doen.
We proberen zoveel mogelijk de bureaucratie te omzeilen, maar met een rijdend huis is dat niet altijd even gemakkelijk. Elk land heeft weer zijn eigen regeltjes. Daar kun je je druk over maken, maar het is meestal handiger met de stroom mee te roeien. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet en kunnen we ook weer leren van mensen op de zelfde manier reizen als wij en ook helpen wij weer andere reizigers.
Het luxe vervoermiddel wat we nu rijden heeft veel voordelen. Het brengt ons op plekken in landen waar veel andere campers niet kunnen komen. En dan hebben we ook nog alle luxe zoals in een huis, met het voordeel dat, als het ons niet bevalt of het weer zit niet mee, we kunnen verkassen.
Soms zien we toeristen die een jaartje op pad zijn met een kleine 4x4. Buiten koken, geen wc en plek om je te wassen of douchen, geen verwarming, soms in een dak tentje. Voor korte tijd gaat dat ook wel, het is maar hoe je je mentaal instelt, maar we kennen er maar erg weinig die dit permanent zo doen. Het is ook veel meer een mannen ding dan een vrouwen ding. De meeste toeristen hebben nog een huis, waar ze regelmatig weer bij kunnen komen. Niets mis mee. Als je het kunt financieren om een huis te hebben en te kunnen reizen, perfect toch. De meesten hebben ook nog kinderen en kleinkinderen en dan heb je ook je verplichtingen.
Hier in Amerika doen veel mensen aan RV-ing (wonen in een Recreatie Voertuig) Deze mensen hebben vaak geen huis meer, maar rijden met enorme campers, vaak 12 meter lang en met diverse uitschuifbare kamers en een auto op sleep. Ze trekken met het seizoen mee en worden dan ook Snowbirds genoemd. Ze blijven meestal in Canada en de USA rondzwerven. Je vindt ze niet veel op de plekken waar wij meestal overnachten. Ze zijn aangewezen op RV parks, dit zijn grote campings waar ze, zoals thuis, gelijk alle aansluitingen hebben: water, afvoer en elektra. Meestal blijven ze voor langere tijd op een plek. Op zich een prima concept, je komt veel, meestal gelijk gezinde, mensen tegen en van de zelfde leeftijd.
Ook zijn er hele gebieden waar wordt overwinterd. Laatst waren we in Palm Springs, Arizona. Hier vind je 100 golf courses met veel mensen die hier hun tweede huis hebben of op de RV parks staan. Ook in Florida en de andere zuidelijke staten zie je dit erg veel.
Kunnen we ooit weer wennen aan het leven op een plek of blijft dit leven zo door gaan? Ik denk het niet, we zijn zo geëvalueerd de de laatste paar honderd jaar dat we niet meer achter het wild hoeven aan te trekken om te overleven, lang leve de supermarkt .
Dus gaan we nog maar even zo door, zolang het financieel en met de gezondheid mee zit en dan zullen we, waarschijnlijk, ook als de Amerikanen gaan RV-en.
Wat vonden we van de USA? De mensen worden gedrild en gehersenspoeld door de overheid, de media en het geloof. We staan er versteld van dat sommige kleine dorpjes wel 10 kerken en met verschillende geloofsgenootschappen hebben. Alles buiten hun grenzen is gevaarlijk en eng en alles moet naar hun normen en waarden. En nu hebben ze de grootste schreeuwerd ook nog president gemaakt. Bizar.
De geschiedenis zal zich wel weer herhalen: oude mannen sturen de jongen weer het veld in om voor hun ideeën te strijden en te sterven.
Wat we super vonden in de USA was het verkeer, het is erg veilig en je ziet zelden een overtreding. In al die duizenden km die we gereden hebben, hebben we geen ongeluk gezien. Ook als voetganger heb ik nog geen veiliger land ontdekt, dus het drillen en de hoge straffen zijn toch wel ergens goed voor :-)
De natuur is prachtig en er zijn veel NP. Helaas erg weinig wild omdat de jacht hier een volkssport is, helaas.
We hebben ons toch erg veilig gevoeld met het wild kamperen.
Grote steden hebben we maar weinig bezocht, niet zo ons ding en dit zijn ook de meest gevaarlijk gebieden. Bekijk bekijk dit plaatje maar eens, dan valt je mond wel open.
 

We hebben een tijd rond de Grand Canyon gereden, we raakten er niet op uitgekeken. Wat een natuurwonder. In het noorden was bijna alles al gesloten en dus lekker rustig. In het oosten bezoeken we Toroweep Overlook en later de North Rim. De South Entrance is wel druk, zelfs buiten het seizoen. 
 

We vinden zoals gewoonlijk de mooiste overnachtingsplekken, vaak gewoon in het bos. Wat is er nog mooier als wakker te worden tussen een kudde Elk (een groot hert) die echt niet bang voor je zijn.

  

We bestellen nog wat spullen via internet. Ivm met de levertijd moeten we wat langer in het Joshua NP blijven, ook geen straf. Het is een lang weekend en voor ons te druk. We slapen een nacht in het park maar vluchten dan toch maar weer ergens de woestijn in, bos is hier niet meer. 

 

Aan de zuid kant van het park vinden we een mooie stek en kunnen er met telefoon\internet via de Grandprix Radio het speltakel van Max Verstappen in Brazilië volgen, wat kan dat jong rijden.
De spullen zijn er dus kunnen we weer op weg. Het is niet ver meer naar Mexico. We hebben een rustige overgang bij Tecate en rijden Baja California in.
We voelen ons weer thuis. Het verkeer is chaos, borden en strepen op de weg zijn versiering, behalve als er politie staat :-) Wegen met vluchtstroken worden gelijk omgetoverd tot 4 baans wegen.
Er lopen weer honden los, het is rommelig en veel vuil en het is heerlijk goedkoop. De mensen zijn vriendelijk en lijken een stuk vrolijker dan hun buren,
We zien veel rallyauto's en buggies. We belanden in Ensenada, waar blijkt dat het vandaag de start is van de Baja 1000 Rally. 1000 mijl en ze mogen maximaal 36 uur over de 1350 km doen. Er mag van rijder worden gewisseld, maar er zijn er die het alleen rijden, heftig.
Het is een slijtage slag voor zowel mens als machine. Ik denk dat zo'n 10% het haalt.
Er zijn veel klassen. We zijn getuigen van de start van de Supertrucks, wat een geweld. De snelsten rijden in het 15/16 uurtjes.

Baja 1000 video Joop. https://www.youtube.com/watch?v=_UtjLTzroyE


We gaan op weg om ze onderweg nog te zien. We rijden een pad in wat richting een checkpoint moet gaan. Het pad is slecht en het wordt donker, dus stoppen we midden in de woestijn, een heerlijke rustige nacht. We horen alleen coyotes en in de verte het gebrom van de motoren. 's Morgens weer vroeg op pad en we vinden de weg naar de tijd controle. We worden warm onthaald door een stel Mexicanen en moet gelijk mee eten: spareribs om 11 uur morgens! (het was hun ontbijt) We doen ook wat terug en geven ze een pak stroop wafels die we bij Aldi hadden gevonden.
Na al dit stof rijden we naar de kust, net boven San Filipe. Een erg mooie plek, direct aan zee.
 
  
Dat was lang geleden, in Alaska! Het is er mooi, de buren zijn aardig en ze komen ons voedsel brengen, dus 2 dagen in Mexico al 2 keer gevoerd ;-)
De Baja is kaal en doet op veel plekken denken aan de kust van Chile en Namibia.


We zijn hier 26 jaar geleden, met ons campertje en hond Max, ook al eens geweest. Toen kreeg Adrie heimwee door de cultuurschok van uit de USA naar Mexico. Grappig hoeveel meer ervaring we nu hebben. In Februari hadden we een cultuurschok toen we de USA in kwamen. Ja, dat kan ook.


We rijden langzaam de kust af en vinden super mooie plekjes om te staan. We staan nu in Bahia de los Angeles, direct op het strand, met veel watervogels. De Pelikanen zijn de hele dag aan het vissen, wat een kunstenaars. Bijna elke keer is het raak als ze duiken en vliegen kunnen ze als de beste en zo vlak over het water.


Vandaag, uit mijn luie stoel, hoor ik een Walvis blazen. Enorme dieren, maar bij nader bestuderen blijken het Orka's te zijn. Ook zien we nog een pod Dolfijnen op 100 meter uit de kant. Er zijn hier ook Walvishaaien, de grootste vis ter wereld, tot 16 meter lang. Deze zijn moeilijk te spotten omdat ze altijd onder de water oppervlakte blijven, dus moet je een boot hebben om ze te zien. We hebben er ooit wel eens mee gesnorkeld in Mozambique. Ze zijn erg mooi en eten alleen plankton.
We zien nu ook steeds meer overlanders, omdat iedereen wel via de Baja reist en dit ook de tijd van het seizoen is.
Het waait lekker,mooi weer eens kunnen kiten gelukkig geen Orka's gezien.

 

Tot een volgende keer.
Grtz. Joop en Adrie.




1 opmerking: