De Wereldburgers. 01-12-2016.

Ja, we zijn Wereldburgers en reizigers, geen toeristen. Een toerist gaat meestal weer snel naar huis na een paar weken of maanden. Als Wereldburgers reizen we langzaam en voor langere tijd, in ons geval al weer ruim 8 jaar, van de ene plek op de aarde naar een andere. Het is altijd moeilijk om te vertellen waar we het nu het mooist vonden en waar we ons het meest thuis voelden.

Als we langer op een plaats zijn staan we versteld hoe snel de tijd gaat, voor je het weet is de week of maand alweer voorbij: als je onderweg bent verbaast het ons vaak dat we een week geleden nog ergens waren, terwijl het dan lijkt of dat alweer een maand geleden was.

We zien en beleven erg veel. Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar we proberen het zo te sturen dat het meestal mee zit. Dat valt niet altijd mee, maar we hebben erg veel geleerd door de jaren heen. Hoe we moeten omgaan met diverse situaties zoals veiligheid, regeltjes, bureaucratie of het weer en problemen die ontstaan omdat onze levensstijl niet past in deze samenleving, denk aan verzekeringen, belastingen, pensioenen, familie, gezondheidszorg. Zo kan een kleinigheid, zoals het opladen van de accu's van de auto's die nog in stalling staan wel ¾ jaar duren voordat ze dit even voor je kunnen doen.

We proberen zoveel mogelijk de bureaucratie te omzeilen, maar met een rijdend huis is dat niet altijd even gemakkelijk. Elk land heeft weer zijn eigen regeltjes. Daar kun je je druk over maken, maar het is meestal handiger met de stroom mee te roeien. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet en kunnen we ook weer leren van mensen op de zelfde manier reizen als wij en ook helpen wij weer andere reizigers.

Het luxe vervoermiddel wat we nu rijden heeft veel voordelen. Het brengt ons op plekken in landen waar veel andere campers niet kunnen komen. En dan hebben we ook nog alle luxe zoals in een huis, met het voordeel dat, als het ons niet bevalt of het weer zit niet mee, we kunnen verkassen.

Soms zien we toeristen die een jaartje op pad zijn met een kleine 4x4. Buiten koken, geen wc en plek om je te wassen of douchen, geen verwarming, soms in een dak tentje. Voor korte tijd gaat dat ook wel, het is maar hoe je je mentaal instelt, maar we kennen er maar erg weinig die dit permanent zo doen. Het is ook veel meer een mannen ding dan een vrouwen ding. De meeste toeristen hebben nog een huis, waar ze regelmatig weer bij kunnen komen. Niets mis mee. Als je het kunt financieren om een huis te hebben en te kunnen reizen, perfect toch. De meesten hebben ook nog kinderen en kleinkinderen en dan heb je ook je verplichtingen.

Hier in Amerika doen veel mensen aan RV-ing (wonen in een Recreatie Voertuig) Deze mensen hebben vaak geen huis meer, maar rijden met enorme campers, vaak 12 meter lang en met diverse uitschuifbare kamers en een auto op sleep. Ze trekken met het seizoen mee en worden dan ook Snowbirds genoemd. Ze blijven meestal in Canada en de USA rondzwerven. Je vindt ze niet veel op de plekken waar wij meestal overnachten. Ze zijn aangewezen op RV parks, dit zijn grote campings waar ze, zoals thuis, gelijk alle aansluitingen hebben: water, afvoer en elektra. Meestal blijven ze voor langere tijd op een plek. Op zich een prima concept, je komt veel, meestal gelijk gezinde, mensen tegen en van de zelfde leeftijd.

Ook zijn er hele gebieden waar wordt overwinterd. Laatst waren we in Palm Springs, Arizona. Hier vind je 100 golf courses met veel mensen die hier hun tweede huis hebben of op de RV parks staan. Ook in Florida en de andere zuidelijke staten zie je dit erg veel.

Kunnen we ooit weer wennen aan het leven op een plek of blijft dit leven zo door gaan? Ik denk het niet, we zijn zo geëvalueerd de de laatste paar honderd jaar dat we niet meer achter het wild hoeven aan te trekken om te overleven, lang leve de supermarkt .

Dus gaan we nog maar even zo door, zolang het financieel en met de gezondheid mee zit en dan zullen we, waarschijnlijk, ook als de Amerikanen gaan RV-en.

Wat vonden we van de USA? De mensen worden gedrild en gehersenspoeld door de overheid, de media en het geloof. We staan er versteld van dat sommige kleine dorpjes wel 10 kerken en met verschillende geloofsgenootschappen hebben. Alles buiten hun grenzen is gevaarlijk en eng en alles moet naar hun normen en waarden. En nu hebben ze de grootste schreeuwerd ook nog president gemaakt. Bizar.

De geschiedenis zal zich wel weer herhalen: oude mannen sturen de jongen weer het veld in om voor hun ideeën te strijden en te sterven.

Wat we super vonden in de USA was het verkeer, het is erg veilig en je ziet zelden een overtreding. In al die duizenden km die we gereden hebben, hebben we geen ongeluk gezien. Ook als voetganger heb ik nog geen veiliger land ontdekt, dus het drillen en de hoge straffen zijn toch wel ergens goed voor :-)

De natuur is prachtig en er zijn veel NP. Helaas erg weinig wild omdat de jacht hier een volkssport is, helaas.

We hebben ons toch erg veilig gevoeld met het wild kamperen.

Grote steden hebben we maar weinig bezocht, niet zo ons ding en dit zijn ook de meest gevaarlijk gebieden. Bekijk bekijk dit plaatje maar eens, dan valt je mond wel open.

 

We hebben een tijd rond de Grand Canyon gereden, we raakten er niet op uitgekeken. Wat een natuurwonder. In het noorden was bijna alles al gesloten en dus lekker rustig. In het oosten bezoeken we Toroweep Overlook en later de North Rim. De South Entrance is wel druk, zelfs buiten het seizoen. 

 

We vinden zoals gewoonlijk de mooiste overnachtingsplekken, vaak gewoon in het bos. Wat is er nog mooier als wakker te worden tussen een kudde Elk (een groot hert) die echt niet bang voor je zijn.

  

We bestellen nog wat spullen via internet. Ivm met de levertijd moeten we wat langer in het Joshua NP blijven, ook geen straf. Het is een lang weekend en voor ons te druk. We slapen een nacht in het park maar vluchten dan toch maar weer ergens de woestijn in, bos is hier niet meer. 

 

Aan de zuid kant van het park vinden we een mooie stek en kunnen er met telefoon\internet via de Grandprix Radio het speltakel van Max Verstappen in Brazilië volgen, wat kan dat jong rijden.

De spullen zijn er dus kunnen we weer op weg. Het is niet ver meer naar Mexico. We hebben een rustige overgang bij Tecate en rijden Baja California in.

We voelen ons weer thuis. Het verkeer is chaos, borden en strepen op de weg zijn versiering, behalve als er politie staat :-) Wegen met vluchtstroken worden gelijk omgetoverd tot 4 baans wegen.

Er lopen weer honden los, het is rommelig en veel vuil en het is heerlijk goedkoop. De mensen zijn vriendelijk en lijken een stuk vrolijker dan hun buren,

We zien veel rallyauto's en buggies. We belanden in Ensenada, waar blijkt dat het vandaag de start is van de Baja 1000 Rally. 1000 mijl en ze mogen maximaal 36 uur over de 1350 km doen. Er mag van rijder worden gewisseld, maar er zijn er die het alleen rijden, heftig.

Het is een slijtage slag voor zowel mens als machine. Ik denk dat zo'n 10% het haalt.

Er zijn veel klassen. We zijn getuigen van de start van de Supertrucks, wat een geweld. De snelsten rijden in het 15/16 uurtjes.

Baja 1000 video Joop. https://www.youtube.com/watch?v=_UtjLTzroyE

We gaan op weg om ze onderweg nog te zien. We rijden een pad in wat richting een checkpoint moet gaan. Het pad is slecht en het wordt donker, dus stoppen we midden in de woestijn, een heerlijke rustige nacht. We horen alleen coyotes en in de verte het gebrom van de motoren. 's Morgens weer vroeg op pad en we vinden de weg naar de tijd controle. We worden warm onthaald door een stel Mexicanen en moet gelijk mee eten: spareribs om 11 uur morgens! (het was hun ontbijt) We doen ook wat terug en geven ze een pak stroop wafels die we bij Aldi hadden gevonden.

Na al dit stof rijden we naar de kust, net boven San Filipe. Een erg mooie plek, direct aan zee.

 

  

Dat was lang geleden, in Alaska! Het is er mooi, de buren zijn aardig en ze komen ons voedsel brengen, dus 2 dagen in Mexico al 2 keer gevoerd ;-)

De Baja is kaal en doet op veel plekken denken aan de kust van Chile en Namibia.

We zijn hier 26 jaar geleden, met ons campertje en hond Max, ook al eens geweest. Toen kreeg Adrie heimwee door de cultuurschok van uit de USA naar Mexico. Grappig hoeveel meer ervaring we nu hebben. In Februari hadden we een cultuurschok toen we de USA in kwamen. Ja, dat kan ook.

We rijden langzaam de kust af en vinden super mooie plekjes om te staan. We staan nu in Bahia de los Angeles, direct op het strand, met veel watervogels. De Pelikanen zijn de hele dag aan het vissen, wat een kunstenaars. Bijna elke keer is het raak als ze duiken en vliegen kunnen ze als de beste en zo vlak over het water.

Vandaag, uit mijn luie stoel, hoor ik een Walvis blazen. Enorme dieren, maar bij nader bestuderen blijken het Orka's te zijn. Ook zien we nog een pod Dolfijnen op 100 meter uit de kant. Er zijn hier ook Walvishaaien, de grootste vis ter wereld, tot 16 meter lang. Deze zijn moeilijk te spotten omdat ze altijd onder de water oppervlakte blijven, dus moet je een boot hebben om ze te zien. We hebben er ooit wel eens mee gesnorkeld in Mozambique. Ze zijn erg mooi en eten alleen plankton.

We zien nu ook steeds meer overlanders, omdat iedereen wel via de Baja reist en dit ook de tijd van het seizoen is.

Het waait lekker,mooi weer eens kunnen kiten gelukkig geen Orka's gezien.

 

Tot een volgende keer.

Grtz. Joop en Adrie.

Back in de USA, het jacht seizoen is geopend. 01-11-2016

Eindelijk kunnen we Paraglide Canada verlaten. Helaas niet veel gevlogen, veel te druk geweest met de Turtle, maar we hebben het die maand echt getroffen met het weer: nachten koud maar overdag een zonnetje.

We gooien de laatste CAD$ in de tank en verlaten via Midway Canada. Gelukkig deden ze niet moeilijk aan de grens. Mevr. Tietje (van Nederlandse afkomst) gaf ons weer 6 maanden op ons B2 visum dus Glenn zal wel blij zijn dat we niet weer terug kwamen ;-)

Adrie wil graag nog een keer naar Yellowstone National Park. Het is nog super mooi weer overdag, de herfstkleuren zijn oogstrelend en de weersverwachting voor het park is nog goed: we kunnen 2 dagen zon hebben als we gas geven. Dat doen we ook. Helaas hebben we maar een dag mooi weer en daarna is het huilen met de pet op. We kunnen wel via Grand Teton, dit keer alleen wat natte sneeuw. We stoppen niet eens in Jackson Hole. Nog wel even bij het Natural Art Museum. Hier treffen we Kurt en Elizabeth, waarmee we in Colombia een paar dagen op het strand hebben gestaan.

 

Ook hebben we een leuke ontmoeting met Han en Monique. Deze reizen met hun Nederlandse Iveco campertje door Noord Amerika en gaan misschien ook nog wel naar Zuid Amerika.

We hadden met hen nog ergens afgesproken, maar door oponthoud zijn we ze mis gelopen.

Op de weer app zien we mooi weer in Salt Lake City. Nu dat is mooi in de richting. We belanden in Antilope Island State Park, vlak bij de stad en aan het Great Salt Lake. Erg mooi, met veel Buffalo's en Pronghorn antilopen. Deze zijn super snel en halen ruim over de 100 km als ze zin hebben. De Buffalo's lopen ook op de camping: er graast er een vlak naast de Turtle. We genieten van dit leuke park en de mooie uitzichten.

 

We gaan op bezoek bij de Mormonen op Tempel Square, waar ze nogal wat kerken en een grote tempel hebben gebouwd. Er zijn veel jongedames uit allerlei landen die missionaris werk doen en de rondleidingen geven, interessant. Ze wilden ons nog een bijbel geven, met de dame er bij had ik wel interesse gehad, maar Adrie had andere ideeën. 

Utah staat bekend om zijn mooie natuur parken. We hebben een jaarpas, dus gaan we ze allemaal bezoeken :-)

Onderweg rijden we mooie routes en mijden zoveel mogelijk de snelwegen. Het is echt erg mooi. We rijden door bergen en dalen, de bergen hebben al sneeuw maar de bomen laten nog mooie kleuren zien. 

Het nadeel is dat het jacht seizoen is geopend. Het is echt van de gekke: overal zien we trailers staan en en jagers op quads met geweren. Daar worden we niet vrolijk van. We zien al zo weinig wild in Amerika. Nu weten we ook waarom. Ook de watervogels moeten het ontgelden: we staan aan een mooi meertje en 's morgens zien we 2 mafkezen onder een camouflage net zitten met zeker 10 lokeenden, zelfs een paar op stokjes met flapperende vleugels. Maar goed dat we zelf geen geweer hebben anders hadden we nog wel 2 jagers op de korrel willen nemen.

Ons volgende park is Capitol Reef NP. Wat een schitterende rots formaties. We rijden door het park en doen wat wandelingetjes. We slapen maar weer een keer op de camping, dan kunnen we ook gelijk water tanken en lozen.

Het plan is de Hartnet Road 4x4 trail te gaan rijden. Deze gaat gedeeltelijk door het park. We slapen 2 nachten op een gratis camp in het park bij Cathedral Valley. Een dag maken we een wandeling. De route was erg mooi, maar soms wel lastig. We hebben wel 10 uur over 100 km gedaan.

Hierna rijden we nog een mooie 4x4 route, de Burr Trail, deze staat op Youtube, kijk maar eens op deze link https://www.youtube.com/watch?v=G4jAjH1APf4&feature=youtu.be

Als we bijna boven zijn via de Switchbacks, staan Heidi en Tom wat foto's van ons te maken. Ze rijden nu met een huur auto rond, want hun camper, een Mitsubishi met afzet bak is in tweeën gebroken. De kosten waren te hoog voor reparatie, dus hebben ze hem maar weggegeven, want op de auto sloop moesten ze ook nog eens 1400 $ betalen wilden ze hem achter laten. Enorm balen voor ze en dan ook nog alle spullen naar huis zien te krijgen.

 

In Boulder doen we inkopen. Er was niet veel, weer zo'n 1 Horse Town. Ik heb nog wel even een goede daad gedaan: een backpackster haar kat was de boom in gevlucht voor een hond. Ik heb de Turtle er even naast geparkeerd en kon hem via het dak te pakken krijgen, vrouwtje ook weer blij.

We zijn helemaal in de 4x4 modus en rijden ook nog de Hells Backbone Road door een mooi bos.

In Escalante bezoeken we een park met versteende bomen, een mooie wandeling en de bomen (steen) hebben mooie kleuren.

Het volgende park is Bryce Canyon NP, ook weer zo'n natuur wonder. Daar zijn Hoodoos, een soort erosie piramiden. We zijn er al vroeg en rijden gelijk naar het laatste uitzicht punt, 2740 meter hoog. We wandelen er wat, iets wat me de laatste tijd niet zo best afgaat. Eerst heb ik maanden lang een verkrampte kuit gehad en nu heeft de meniscus waarschijnlijk een probleem opgelopen en ik kan mijn knie ook niet meer recht krijgen. Ja, ouderdom komt met gebreken. Maar we genieten enorm van al die sprookjesachtige rotsformaties.

Tip voor andere reizigers die ons blog lezen.

Via onze app iOverlander vinden we een mooi plek in het bos. Deze app kan ik alle Overlanders aanraden.

Ook hebben we een app GasBuddy. Deze geeft alle tankstations aan met prijzen. De verschillen zijn erg groot en zeker voor groot verbruikers zoals wij scheelt dit soms tientallen dollars. We hebben in de USA al prijsverschillen gehad van 100% tussen Florida en Alaska, maar gelukkig is het nog altijd erg goedkoop, 50 cent tot een 1 euro per liter.

Op weg naar Zion NP bezoeken we eerst nog Cedar Breaks NP, nog meer Hoodoos.

Zoals gebruikelijk vinden we wel weer een mooi plekje in een National Forrest, daar mag je wel overnachten. Helaas is het deze keer erg hoog: 2500 m en 's morgens geeft de buiten temp meter minus 7 graden, oeps.

Zion NP is een gekkenhuis, erg druk. De mooi route kun je alleen met een busdienst doen. Er staat al een rij van meer dan een uur. We lopen naar de volgende halte en stappen daar op. (in de lege bus op de terugweg) Het is zo heel anders al de andere parken en heel erg mooi met reusachtige brokken steen, maar helaas erg druk. We vinden weer een mooi plekje via onze app en blijven er maar gelijk 2 dagen staan.

We hebben van andere Overlanders met een Toyota een tip gekregen om via een mooie 4x4 route de Grand Canyon te bezoeken. We doen eerst nog het Pipe Spring National Monument, aan met veel geschiedenis over Mormonen, Indianen en het leger. Wat hebben die Indianen moeten afzien met die schietgrage Amerikanen die hun land inpikten.

Eerst hebben ze een paar miljoen Buffalo's afgeslacht tot er nog maar een paar honderd over waren.

En de Kaibab Paiute Indianen hebben ze hier ook van 6000 terug kunnen brengen naar 60.

We krijgen een foldertje over de route die we willen rijden. De eerste 100 km piste zou goed zijn, daarna in het park slecht en het laatste stuk alleen voor 4x4 met grote bodem vrijheid en niet langer dan 7 meter. Als je wilt kamperen dien je een permit aan te vragen via internet.

Ik meen dat het toch wel einde seizoen is en dat het wel zal lukken.

Blijkt er toch bij het park een ranger te wonen. Hij is helemaal verbaasd dat we met ons monster aan komen en zonder permit, maar het is een super aardige vent. Hij is in Nederland geboren en heeft er 1 maand gewoond, grappig.

 

Hij laat ons het park in en zegt dat hij ons niet heeft gezien, maar we mogen er niet overnachten. We hebben nog net tijd genoeg om de Canyon te zien bij zonsondergang, heftig en zo diep. Joop's hoogtevrees speelt hem parten en Adrie komt ook niet te dicht bij de rand.

We worden onderweg nog gestopt door een ranger, ze is verbaasd dat we met onze truck het park in rijden. Ze zegt dat onze Turtle langer is als 7 meter. Ik zeg: “ dat klopt, maar vandaag niet.” Mocht je er dan in? Ja, want de ranger zegt dat hij ons niet heeft gezien. Ze schudt haar hoofd en maakt de weg vrij voor ons. We begrijpen al die ophef niet, die Amerikanen overdrijven altijd zo en het pad is toch prima, maar dan komt boontje om zijn loontje.

De laatste 5 km zijn een martelgang. In laag klauteren we over de rotsen. Er zijn 2 punten waar het op de centimeter lukt, maar terug is ook geen optie. We redden het. Adrie wil geen video maken, ze heeft al moeite genoeg om te blijven zitten op haar stoel. Ik geloof dat die Mormonen dame het vast wel had gedaan. Ja, die polygamie trekt me wel aan in hun geloof ;-)

We kunnen nog net wat mooie opnamen maken en verlaten in het donker het park.

Weer een avontuur wat we niet snel zullen vergeten.

Het volgende bericht zal wel uit Mexico komen.

Tot een volgende keer.

Grtz. Joop en Adrie.