Het geluk is met de dommen, oeps!

Ja, Joop heeft het voor elkaar. We rijden over een dijkje door een moeras hier in Chile, we zijn net weg van onze overnachtingsplek. Ik let even niet goed op en kom in een zacht gedeelte van het pad. Meteen zakken we er in weg en diep ook. Een paar F woorden vliegen uit mijn mond.

Een paar keer goed doorademen en een plan maken. We laten eerst de lucht uit de linker banden om wat rechter te komen. We hebben 2 hefkussens welke 60 ton kunnen drukken. Ik breng zeker 20 emmers grond onder de rechter tank, zodat ik met 2 blokken hout en een hefkussen hier kan steunen zodat we bij verder krikken niet meer op zijn kant gaan. Eerst de voorzijde. Deze staat ook erg op het randje van de afgrond. Met zand en grind vul ik de ruimte voor het hefkussen wat op. Dit moet nog een tweede keer en dan heb ik genoeg hoogte om de zandplaat er onder te krijgen.

He, he, dat is 1. Nu de achterzijde. Het probleem is dat als we druk zetten op het kussen, de Turtle, omdat hij zo scheef staat, naar rechts gaat. We hadden een steen bij het linker achterwiel gelegd om te kijken of hij om schoof. Ook kan ik de lier negens aan vast maken om dit te voor komen.

We halen het kussen onder tank vandaan. Gelukkig had ik een half doorgezaagde boom gevonden bij onze overnachtingsplaats. Met alle grond die ik onder de tank had gegooid vul ik het gat op en leg de boom er in. De zandplaat hier op. De band moet wel een opstapje maken om er op te komen, maar opkrikken durf ik niet verder meer.

We wagen nu een poging in de lage versnelling en YES, YES, YES, het lukt.

1 km verder vinden we een mooi plekje want ik heb na 4 uur buffelen toch wel de batterij leeg. Mijn rug voelt ook niet zo best dus blijven we maar hier staan. We kijken 's avonds de film Captain America. Die krachten hebben we gemist vandaag.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

De weg van de duizend watervallen.

 Helaas kwam het bericht van de vrienden die via Paso Rio Mayer naar Villa O'Higgins wilden te laat. Vlak voor de afslag zie ik een gebouw van de wegwerkers, ik vraag of de weg begaanbaar is met onze truck. Geen probleem, volgens de man is het water maar knie diep! We nemen de afslag van de ruta 40 en draaien de piste op naar de pas. Na 5 km komt ons een auto tegemoet. Ik stop hem en vraag voor de zekerheid nog een keer naar de conditie van de weg en of we er door kunnen. Ik vertel hem dat vrienden vanons het een paar dagen geleden ook zouden proberen. Hij had vernomen dat ze er niet door gekomen zijn en terug moesten. Er is daar geen brug en het water is nu nog veel te hoog om door te rijden. Nou, dat scheelt wel weer 200 km voor Jan met de korte achternaam. We nemen een pas hoger en gaan via Paso Roballo Chile in. Het waait van de planeten maar het is een schitterende route. 

Vooral het deel in Chile is super gaaf. Als we aankomen in Cochrane kijken we naar het weer en of het zin heeft weer naar het zuiden te gaan. Het weer zou verbeteren dus we zetten we koers naar Villa O'Higgins. Het regent veel maar de route is mooi: met duizenden watervallen die van de bergen afstromen. Het pad is meestal erg smal met veel blinde bochten.Er rijden gelukkig bijna geen auto's, maar die er zijn rijden als kippen zonder kop en daar wij toch zowat de hele breedte nodig hebben hang ik veel aan de luchthoorn. Met een leuk gratis pontje komen we na 45 min. varen aan de andere kant van het meer en kunnen we onze rit naar Villa O'Higgins voortzetten. Dit is aan het einde van de Carretera Austral, dus na 800 km omrijden zijn we er nu toch. Het was de moeite waard. Niet het dorp maar wel de route. Op weg terug naar Cochrane pakken we nog de afslag naar het dorpje Caleta Tortel. De weg is pas in 1999 aangelegd en de zijkant kan erg zacht zijn hebben we gemerkt. Het is een gaaf dorp, er zijn geen wegen alleen zo'n 8 km loopbruggen, allemaal gemaakt van Cipressenhout. Voor de weg klaar was kon men er alleen met de boot komen. Nu we dit zuidelijkste punt hebben bereik gaan we weer omhoog, we snakken naar wat beter en warmer weer.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.

Vuurland, Tierra del Fuego, het einde van de wereld.

Na de Glaciar Perito Moreno namen we de beslissing om nog verder nog verder zuidelijk te gaan. Wat was dat een vergissing.

Na een rit van 1000 km komen we Ushuaia aan. De sneeuwgrens is tot 500 meter gedaald en het is koud met natte sneeuw, regen en wind. Dat mensen daar willen wonen! Zelfs in de zomer is een temperatuur boven de 10 graden al nieuws op de radio. 10 dagen lang doet de kachel zijn best.

Veel mensen vertrekken hier vandaan naar Antarctica. Wij zijn van mening dat we daar al zijn en sparen ons de kosten van deze trip uit. Het zou hier een treffen worden van Overlanders, maar velen gaan naar het noorden omdat de voorspellingen slecht zijn voor de Kerst. Ook wij gooien de handdoek in de ring en besluiten weer naar het noorden te rijden en dat was wel een goede beslissing.

We moeten weer Chile in en met de ferry om van het eiland af te komen. In Rio Grande vullen we de dieseltanks af tot de laatste druppel, het is hier blsvrij. We overnachten aan het strand bij de Ibis kolonie op de klif.

Het regent de hele nacht door. Na de grens is er een stuk van 100 km onverhard en druk bereden door vrachtauto's. We vrezen het ergste wat betreft deze weg. Ik maak een grapje dat Adrie maar een offer moet geven aan Gauchito Gil, de Robin Hood van Argentinië, die vanwege gepleegde misdaden ooit is opgehangen en omdat hij net voor zijn dood een voorspelling had gedaan die later uitkwam, door de lokalen heilig verklaard is. Je vind overal roodgekleurde kapelletjes voor hem langs de weg, waar de mensen drank (vooral rode wijn) neerzetten, kaarsen aansteken en allerlei offertjes achterlaten. Adrie offert een liter rode wijn en zie, het werkt. Bij de grens wordt het droog en de weg is “prima” op enkele tien duizenden potholes na en het enorme wasbord wegdek. Met 3 uur hebben we het achter ons en begint het weer te regenen. Een goede investering, die rode wijn. Bij de ferry staat een enorme rij vrachtauto's te wachten om overgezet te worden. Deze rij groeit aan, horen we later, tot 12 km, dus het kan dagen duren voor ze allemaal aan de overkant zijn omdat er maar 3 te gelijk op de ferry gaan. De “normale” auto's hebben voorrang. Natuurlijk zijn we dan ineens ook een “normale” auto en we zijn met 4 uurtjes aan de overkant. We slapen met een paar bekenden van onderweg bij de vuurtoren. Daar staat nog een leuk Duits stel dat met de motor rond de wereld rijdt maar ze zijn 4 jaar blijven hangen in Alice Springs in Australia. Ze hopen wat te kunnen afkoelen en weer eens een koude Kerst mee te maken in het zuiden.

We besluiten naar NP Torres del Paine te gaan voor de Kerst, een schitterend gebied met mooie vergezichten en gletschers. Het is een wandelparadijs. Ja hoor, eindelijk treffen we mooi weer. We blijven er 6 nachten, het is echt super mooi.

Hierna weer naar El Calafate om de voorraden aan te vullen: een kar vol en 200 euro armer. We blijven versteld staan van de prijzen hier en begrijpen nu ook hoe de Argentijnen dit oplossen: ze bestormen in de grote steden de supermarkten en vertrekken zonder te betalen. We lezen een bericht dat er 1 dode was en 130 mensen zijn gearresteerd, de anarchie slaat toe. We zijn benieuw hoe lang mevrouw de president Christina de Kirchner het volk met deze inflatie nog onder de duim kan houden.

We zien op de meteo dat het weer erg goed gaat worden en we rijden maar weer een stukje naar het noorden, naar El Chalten, het noordelijke gedeelte van NP Los Glaciares met de imposante Monte Fritz Roy.

Gepakt en gezakt maken we een mooie wandeling van ruim 4 uur en we vinden bij terugkomst een briefje aan de deur dat andere reisvrienden verderop in de vallei op een camping staan. Daar het 31/12 is besluiten we daar te gaan vieren. Er is weer een brug, deze keer niet 8 ton maar 6 ton en ook deze keer houdt de brug ons, het werkt echt hoor, helium in de banden.

Met veel Overlanders vieren we hier een gezellig Oud en Nieuw. Om 20.15 ivm 4 uur tijds verschil bel ik Ma met de satelliettelefoon van een van de vrienden, wel gaaf dat het lukte.

Een koppel fietser gaat via een geiten pad naar Villa O'Higgins in Chile, dit is maar 25 km hier vandaan. 3 andere stellen met Jeeps willen gaan proberen via een andere weg over de Paso Rio Mayer daar heen te komen, dit is dan 200 km en er schijnt een nieuwe brug te zijn, maar of er verder ook al een weg is?? Ik heb er ook wel zin in, maar het is zo'n mooi weer en we hebben genoeg gereden de laatste tijd. Ze zullen een bericht sturen als het ze lukt, dus we gaan het zien.

Tot een volgend keer.

Gr. Joop en Adrie.