Kun je het geloven, die gekken hebben de Turtle verkocht. 14-04-2017

Ja, het is van de gekke. We kunnen het zelf nog amper geloven dat onze mooie 4x4 expeditie truck is verkocht.

Eerst nog over de voet van Joop. Hij heeft 75 dagen met die voet omhoog gezeten en dat was goed balen. Je komt om te kiten en daar zit je dan. Na het spuitende bloed uit de voet kwam er nog een vervolg drama.

Joop is van mening dat er te snel is geopereerd, de voet was enorm gezwollen en er is gelijk geopereerd. Hierdoor stond er zoveel spanning op de wond dat er bij de hechtingen geen doorbloeding meer was en het vel begon af te sterven. Het gevolg was een enorm gat in mijn voet, echt bizar. We zijn ons beiden rot geschonken toen dat vel er af kwam. We hebben de nodige adviezen gekregen van een andere arts en van Inge, een oud cursist en goede vriendin, die de nodige mentale en medische adviezen gaf. Na 1 maand was de wond weer redelijk dicht. Na 10 weken kon ik weer rijden en wat meer belasten. Na 3 maanden kon ik er weer wat op lopen. We zijn nu bijna 4 maanden verder en het herstel gaat langzaam, het zal wel tot een jaar kunnen duren.

Na het laatste ziekenhuis bezoek zijn we naar het strand van El Tecolote, noord van La Paz, gegaan.

Ook hier maakten we weer leuke vrienden en komen Evi en Bram, die even in Nederland zijn geweest, ons weer opzoeken. Na een paar dagen nemen we afscheid want we willen nog wat meer gaan bekijken op de Baja.

Het is dringend nodig dat de Turtle weer eens wordt gewassen. Ook achter zijn oren hij krijgt een grote wasbeurt en aan de onderzijde ook. Er wordt de nodige olie op het chassis gespoten. Alle lak is erg dof en ik krijg een adresje van Omar. Deze heeft een groot auto was- en poetsbedrijf.

Er zou waarschijnlijk iemand uit München komen kijken, maar deze zegt op het laatste moment af en koopt een Unimog in België.

Ik wil de Turtle er wel er mooi laten uit zien, ook voor als er misschien andere klanten komen. Ik ga met Omar op pad om speciale poets spullen voor de polyester opbouw te kopen.

Dan begint de klus: 4 poets specialisten zijn 2 dagen druk. Er is bij Omar een motto: de klant is koning en het moet perfect zijn. Ik kan je verzekeren dat dit lukt. Ik zit de hele dag op een stoel met de poot omhoog en geef de nodige commentaren. Het resultaat is geweldig. Ook de motor is tiptop schoon. Natuurlijk moet dit worden geshowd aan onze vrienden en we gaan weer terug naar El Tecolote. Echt, hij glimt als een honden l. in de maneschijn. Iedereen is verbluft.

 

Bram zijn zonnepaneel heeft het begeven en ik help die ITer wel op weg. Na 2 dagen heeft hij nieuwe panelen en weer solar stroom.

De verkoop,waarom in godsnaam?

We hebben in onze DAF meer dan 6 jaar geleefd en gereden en er veel avonturen mee beleefd, soms meer dan ons lief was. We hebben 26 landen bezocht en ongeveer 150.000 km gereden.

Na 4.5 jaar in Zuid- en Noord Amerika stonden we voor de vraag waar nu heen. We willen weer graag naar Zuidelijk Afrika, waar we vroeger ook al 900 dagen hebben rond gereisd, maar om de Turtle daar heen te verschepen brengt veel kosten met zich mee: verscheping, carnet de passage, dure verzekeringen.

Ook is hij natuurlijk best duur in verbruik en onderhoud en na nu al weer ruim 8.5 jaar reizen zonder inkomen, moeten we de broek riem wat aanhalen. Ook ons pensioen is door onze staat met ruim 2 jaar uitgesteld.

En dan is daar, niet te vergeten, nog onze Dire Straits DAF bus, die al 6 jaar in de stalling staat.

Na veel op het internet te hebben rond gezocht, zien we dat er in onze prijsklasse eigenlijk geen vergelijkbare auto's worden aangeboden.

De video.

We gaan een video maken van onze Turtle, waarin alles wordt getoond en uitgelegd. Adrie is de camera vrouw en ik, op mijn kunst poot, speel de hoofdrol in deze film, wel zonder papegaai op m'n schouder . Het lukt prima in het Nederlands. Ik heb van vriendin Evi een spoedcursus video bewerking gekregen en plak alles aan elkaar. Het lukt me zelfs om het in het Engels opnieuw in te spreken.

De video is een hit, vooral in het Engels wordt hij op deze link https://www.youtube.com/watch?v=GKhOa9UecLQ&feature=youtu.be in zo'n 6 weken al 12.000 x bekeken.

We vermelden duidelijk dat, als mensen echt geïnteresseerd zijn, zij hier in Baja California, Mexico moeten komen kijken.

De reacties zijn overweldigend. We zitten heel wat uurtjes achter de laptop om vragen te beantwoorden.

Voor veel geinteresseerden is het Nederlandse kenteken een probleem. Er zijn veel Amerikanen die interesse hebben, maar daar mag hij pas worden geïmporteerd als hij 25 jaar oud is.

Dan toont Marcel interesse, hij komt uit Canada en daar mag de Turtle wel worden geïmporteerd. Dan gaat het snel: Marcel vliegt met zijn vrouw Anna naar de Baja voor inspectie van de truck. Hij heeft alle papieren al georganiseerd, transit papieren voor de US en Canada en de verzekering. De Turtle voldoet aan hun verwachtingen. We schudden handen en de deal is beklonken. Het plan is dat hij hem de volgende dag al wil mee nemen en ik moet met hem mee rijden over de Mexicaanse grens. Oeps, dat is erg ver, 1800 km naar zijn vakantie woning in Palm Springs. Daarna rijdt hij hem zelf, met zijn vrouw, verder naar Canada. Het is een toffe gast en we kletsen heel wat af en de tijd gaat snel. Hij heeft al ervaring met het rijden in grote trucks en ik sta versteld van zijn rij kunsten op de slechte en smalle wegen van de Baja.

 De Nieuwe eigenaars Marcel en Anna.

We nemen afscheid van onze strand-vrienden en verhuizen naar ons nieuwe onderkomen.

 

Ik was al op zoek naar een alternatief onderkomen, want onze vluchten naar Europa waren al geboekt voor 4 mei en we wilden dat niet veranderen. We moeten dus een maand ergens anders wonen. Helaas is alles vol geboekt en zijn de prijzen erg hoog ivm de komende feestdagen. Ik had al contact met Yaro, een paragliding instructeur en kiter. Hij heeft een stuk grond met daar op 2 giga grote oude caravans, bouwjaar 1951 en 1952. Ze zijn gemaakt met het aluminium wat er nog over was na de tweede wereldoorlog http://www.spartantrailer.com/history.html

Ja, Adrie vindt het wel wat. Het roept herinneringen op aan Ome Piet se huissie in The Hell in Zuid Afrika, waar we ooit eens hebben geslapen.

We hebben natuurlijk een hele lading spullen uit de Turtle en hoe we dat naar Europa krijgen is het volgende avontuur.

Adrie heeft veel werk aan het schoon maken van de caravan waar we tijdelijk in wonen. Een hagedis van Zo'n halve meter wil mijn plekje in bed innemen, maar Adrie heeft hem snel naar buiten gebonjourd.

Na een week ben ik weer terug en Adrie heeft zich best vermaakt. Ze is welkom het hotel naast ons en mag gebruik maken van het zwembad en de bar, iets wat ze natuurlijk erg vervelend vindt.

 

 

We zullen eind Mei begin Juni ook Nederland bezoeken, want mijn moeder is niet blij dat we ons al 3 jaar niet hebben laten zien en ja we voelen ons schuldig.

Als er nog vrienden die ons weer eens willen zien en verwennen, :-) , stuur maar een berichtje.

We kunnen zolang bij zus-lief wonen in Leerdam, bedankt Elsbeth en Clemens.

Gaan we onze Turtle missen? JA, ZEKER WETEN!

 De laatste of de foto van de Turtle!!!!!!!

Tot een volgende keer.

Groetjes van Joop en Adrie.

Can you believe it, those crazy people have sold their Turtle! 14-04-2017.

Yes, it's crazy. We can hardly believe it ourselves that our beautiful 4 x 4 expedition truck is sold.

First still som more on Joop's foot. He sat for 75 days with that foot up and that was not nice. You come to kite and there you are, not being able to do anything.

After the blood spouting from the foot there was a sequel drama.

I believe that they operated too fast, the foot was very swollen and they operated on it right away. As a result, there was so much tension on the wound that at the stitches that there was no more blood flow and the skin started to die off. The result was a huge hole in my foot, really bizarre.We have had the necessary second opinions from another doctor and from Inge, an old student and good friend, who gave mental and medical advice. After 1 month the wound was pretty much closed. After 10 weeks I could drive again and walk a little on it. After 3 months I was able to walk some more. We are now almost 4 months on and the recovery is going slowly, it could last up to a year.

After the last hospital visit we went to Playa El Tecolote, north of La Paz. Here we made some more nice friends and Bram and Evi, who had been in the Netherlands for a while, came to visit us again.

But after a few days we said goodbye, because we wanted to see some more of the Baja.

The Turtle really needed a good wash. Even behind his ears he got cleaned thorougly and also the bottom and there is the necessary oil sprayed on the chassis.

All lacquer is very dull and I get the address of Omar. He has a large car washing- and polishing company and will polish the truck

Someone from Munich should come over to inspect the Turtle, but at the last moment he lets us know he will not come and buys a Unimog in Belgium.

I want to see the Turtle look beautiful, there might be other customers. I'm going with Omar to buy special polishing stuff for the polyester box.

Then the job starts: 4 polishing specialists are working on it for 2 days. At Omar's they have a motto: the customer is king and it should be perfect. I can assure you that this worked out. I have been sitting on a chair all day, with my leg up and giving the necessary comments. The result is great. Also the engine is tiptop clean. Of course this should be shown to our friends and we go back again to Playa El Tecolote. The Turtle really shines. Everyone is baffled.

Bram's solar panel is broken and I help the IT-man on the way. After 2 days he has two new panels and solar power again.

The sale, why in God's name?

We have lived and driven in our DAF for over 6 years and had many adventures with it, sometimes more than we would like. We have visited 26 countries and have driven about 150,000 km.

After 4.5 years in South and North America we stood for the question where to go now. We want to go back to southern Africa again, where earlier, we have traveled around 900 days. But shipping the Turtle there brings a lot of costs: shipping, carnet de passage, expensive insurance.

He is also thursty for fuel, after already more than 8.5 years of traveling without income, we need to tighten our belts a little. Also our pension is delayed by our State with over 2 years.

And then there is still our Dire Straits DAF bus, which is in storage for more than 6 years now.

After much searching on the internet, we noticed that there are actually no comparable cars in our price range offered.

The video.

We're going to make a video of our Turtle, in which everything is shown and explained. Adrie is the camera woman and I, on my peg leg, play the leading role in this film, but without a parrot on my shoulder. It works out fine in Dutch. I have had a crash course in video editing from friend Evi and paste everything together. I could even put it in English.

The video is a hit, especially in English. You will find it on this link https://www.youtube.com/watch?v=GKhOa9UecLQ&feature=youtu.be in about 6 weeks already 12,000 views.

We mentioned that, when people really interested, they should come here in Baja California, Mexico to inspect the truck.

The reactions are overwhelming. We spend a lot of hours sitting behind the laptop to answer all the questions.

For many buyers the Dutch vehicle registration is a problem. There are many Americans who are interested, but the truck may only be imported there if it is 25 years old.

Then Marcel from Canada shows interest. And in Canada the Turtle can be imported.

Then everything goes fast: Marcel flies with his wife to the Baja to inspect the truck. He has all the papers already organised, transit for US to Canada, insurance, and so on.

The Turtle meets their expectations. We shake hands and the deal is done. The plan is that he wants to take with him the next day and I have to drive with him across the Mexican border. Oops, that is very long drive, 1800 km to their holiday house in Palm Springs. Then he drives the truck, together with his wife, on to Canada. It is a real cool guy and we chat a lot on the way. He already has experience driving large trucks and I am amazed by how sure he drives on the bad and narrow roads of the Baja.

Than we said goodbye to our beach-friends and move to our new accomodation.

I was already looking for an alternative accommodation, because our flights to Europe are already booked for 4 May and we didn't want to change that. We have to live somewhere else for a month, without the Turtle.

Unfortunately everything is fully booked and prices are very high due to the upcoming holidays. I already had contact with Yaro, a paragliding instructor and kiter. He has a piece of land with 2 giga big old caravans on it. They are built in 1951 and 1952, made with the aluminium that was left after the second World War http://www.spartantrailer.com/history.html and we can rent them for a month.

Yes, Adrie likes it. It evokes memories of Ome Piet se huissie in The Hell in South Africa, where we have slept once for a few nights.

We have, of course, a whole load of stuff from the Turtle and how we will get that to Europe is the next adventure.

Adrie has a lot of work cleaning the caravan where we temporarily live. My place in the bed was almost taken by a lizard of about half a meter long, but Adrie trew him out.

After a week I'm back again. Adrie did not mind being by herself. She is welcome in the hotel next to us and may use the swimming pool and the bar, something she found, of course, very agreeable.

We will visit the Netherlands, end of May, early June because my mother is not happy that we did not show ourselves for already 3 years and yes we feel guiltyabout that.

Are we going to miss our Turtle? YES, DEFINITELY.

See you next time.

Greetings from Joop and Adrie.

Joop achter de cactussen, voor 2 maanden. 16-01-2017.

 

We rijden zuidelijker op de Baja California. Dit schiereiland met soms erg smalle wegen is meer dan 1200 km lang. Het landschap is erg droog en staat vol met Cardon cactussen, zo ver als het oog rijkt. Omdat het niet erg breed is rij je de ene keer aan de Pacific Ocean, welke koud is en aan de andere kant, de oost kant aan de Zee van Cortes (Golfo de California) waar het in de winter aangenamer is, zo'n 29 graden overdag. We vinden vaak mooie plekjes om te staan, deze vrijheid heb je hier nog. 

 

Via FaceBook worden alle Panamericana reizigers uitgenodigd voor een gezellig weekend in de buurt van La Paz, op het strand van Tecolote. Bram en Evi, uit Nederland met een VW Syncro busje, 

 

 

hebben dit georganiseerd. Het is een gezellig weekend ,waar we veel oude en nieuwe reisvrienden treffen.

Op Zondag zijn we met een groep een boottocht gaan maken. Helaas had Adrie er geen zin in, ze kon dus mooi op de hond, Hezzi, van Michael en Antje passen. 

Video's van Joop. https://web.facebook.com/JoopenAdrieBernard/videos/646591528876393/

https://www.youtube.com/watch?v=hwa5TjDHPc0

Het was echt super. Eerst zijn we naar de Walvishaaien gegaan. Daar hebben we mooi kunnen snorkelen met deze giga-grote vissen, ze kunnen wel tot 16 meter lang worden.

Hierna zijn we naar een eiland gevaren met mooie rotsformaties en strandjes. Bij een klein eiland was een grote Zeeleeuwen kolonie. We konden een grot in zwemmen, waar ook veel Zeeleeuwen zwommen, erg leuk. Wat een zwemmers zijn dat. Ze hebben helemaal geen problemen met ons, je kunt ze zelfs aanraken als ze langs zwemmen of ze raken jou aan. Hierna een lunch op een strandje en op de terugweg nog een Fregatvogel kolonie met wel 1500 vogels. Ze zien er altijd zo prehistorisch uit met de vorm van hun vleugels.

Het was een ongelofelijke ervaring deze trip, we hebben ruim 100 km. gevaren.

Elke dag show van springende roggen.

 Ons plekje voor de komende 2 maanden

Joop wil graag een maandje gaan kiten en er zijn hier een paar Wereld Kite Hotspots. We gaan naar La Ventana, El Sargento en vinden een mooie plek, een beetje beschut, aan het stran.

Ze kiten hier ook met Hydrofoils (speciaal soort board) en dat wil Joop ook leren natuurlijk, maar lessen zijn erg duur: 100,-US$ p/u. Hij vindt iemand die het hem wil leren als hij bij hem een board koopt. Deze deal staat hem wel aan. Op de dag dat hij het wil gaan proberen, gaat hij voor Adrie de schone was ophalen en op de weg terug komt hij in een bocht ten val met de motor en breekt zijn voet. Het is een beetje afgelegen, maar er wordt een ambulance geregeld. Adrie is ook vlakbij (Joop was er bijna) en we gaan naar het ziekenhuis in La Paz, zo'n 50 km ver. Een mooi ziekenhuis. Dan komt onze arts. Het lijkt wel of hij zo van de boerderij is getrokken: een grote vent met handen als kolenschoppen. Hij vindt dat Joop geopereerd moet worden. De arts in België, van de verzekering heeft een andere mening en ik weet het niet en barst van de pijn.

 Mijn idee is: als ze het aan elkaar schroeven kan ik sneller weer op het water. :-)

Een paar uur later moet ik onder het mes. Adrie kan beter naar de camper gaan, vind ik. Ze neemt met moeite afscheid.

In de operatie kamer gaat het gebeuren. De chirurg, Dr Camarena, kijk paar filmpjes op YouTube, w.s. hoe hij mijn probleem het beste kan behandelen, vervolgens vindt hij een pop zender en het kan gaan beginnen. Ik heb mijn oorstopjes in gedaan want het lijkt me maar niets al dat geboor en geschroef in mijn voet. Ik krijg een ruggeprik en, gelukkig, een klap en ik ben onder zeil. 

Als ik klaar ben mail ik Adrie dat ik nog leef en slaap ik als een blok ( beter dan zij) 

en de volgende morgen is mijn engel er al weer. 

Gelukkig mag ik die dag al weer terug naar de camper.

Het verhaal is: na 6 weken 50% belasten en na 8 weken 100%, maar nog niet sporten = mooi K......

We staan gelukkig erg mooi, met een super uitzicht. (op kiters) Adrie kan op de fiets naar het dorp voor wat boodschapjes en we moeten ook regelmatig naar het ziekenhuis om de hechtingen er uit te laten halen en controle en kunnen dan gelijk boodschappen doen bij Walmart. We kunnen hiervoor een auto huren in het dorp. Tijdens mijn eerste bezoek ga ik bijna 3 x onderuit op die rot krukken. Ook in de wachtkamer van de dokter hadden ze net gedweild en ik maak bijna een smak. Ik kan me nog net op een bank laten vallen. Ook heb ik last van mijn schouder, dus geen feest die krukken. Gelukkig heb ik op het internet een aluminium kunst poot gevonden en deze besteld. Een vriend deze kan meenemen uit de USA.

Het is niet mijn ding om achter de cactussen te zitten voor 2 maanden, maar het is je voet en dus afzien.

We krijgen regelmatig bezoek van andere reisvrienden. Bram en Evi komen en helpen ons met het aanvullen van de watervoorraad.

Han en Monique komen ook nog voorbij en helpen de motor achter op de camper te zetten, zodat ik toch niet in de verleiding kan komen om te gaan rijden. :-) Omdat ze mijn uit knop niet kunnen vinden, met al mijn gelul, gaan ze er weer snel vandoor. ;-)

 

 Ook Rutger en Hetty zijn in de buurt en komen ons bezoeken. Ze zijn verliefd geraakt op een hondje van Tecolote en reizen nu met een klein zwart monster er bij, 2 honden dus nu.

Ook Cel en Dani, die we een paar keer in de USA hebben getroffen, komen nog even langs. En Michael en Antje met Hezzi en zoon Etienne, komen nog een keer langs. Ik denk dat het nu wel ophoudt, want iedereen is op weg naar het zuiden en wij raken achterop door de problemen met mijn voet.

Van de week nog een klein drama: ik wil naar de wc en zie bloed komen door het verband. We halen het verband weg en er spuit een staaltje bloed uit de voet en dit gaat met de hartslag op en neer, wel 20 cm hoog. Echt bizar om dit zo uit je voet te zien pompen. Adrie raakt echt in paniek. Nu maar weer een drukverband aangelegd en het is weer dicht. Adrie ruimt de bloedspetters op. Mijn moeder zei altijd tegen Adrie: trouw met een Bernard en je verveelt je nooit. Nou, zo is het ook.

Nou, tot een volgende keer, hopelijk met wat leukere verhalen.

Groetjes van Joop en Adrie.

De Wereldburgers. 01-12-2016.

Ja, we zijn Wereldburgers en reizigers, geen toeristen. Een toerist gaat meestal weer snel naar huis na een paar weken of maanden. Als Wereldburgers reizen we langzaam en voor langere tijd, in ons geval al weer ruim 8 jaar, van de ene plek op de aarde naar een andere. Het is altijd moeilijk om te vertellen waar we het nu het mooist vonden en waar we ons het meest thuis voelden.

Als we langer op een plaats zijn staan we versteld hoe snel de tijd gaat, voor je het weet is de week of maand alweer voorbij: als je onderweg bent verbaast het ons vaak dat we een week geleden nog ergens waren, terwijl het dan lijkt of dat alweer een maand geleden was.

We zien en beleven erg veel. Soms zit het mee, soms zit het tegen, maar we proberen het zo te sturen dat het meestal mee zit. Dat valt niet altijd mee, maar we hebben erg veel geleerd door de jaren heen. Hoe we moeten omgaan met diverse situaties zoals veiligheid, regeltjes, bureaucratie of het weer en problemen die ontstaan omdat onze levensstijl niet past in deze samenleving, denk aan verzekeringen, belastingen, pensioenen, familie, gezondheidszorg. Zo kan een kleinigheid, zoals het opladen van de accu's van de auto's die nog in stalling staan wel ¾ jaar duren voordat ze dit even voor je kunnen doen.

We proberen zoveel mogelijk de bureaucratie te omzeilen, maar met een rijdend huis is dat niet altijd even gemakkelijk. Elk land heeft weer zijn eigen regeltjes. Daar kun je je druk over maken, maar het is meestal handiger met de stroom mee te roeien. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet en kunnen we ook weer leren van mensen op de zelfde manier reizen als wij en ook helpen wij weer andere reizigers.

Het luxe vervoermiddel wat we nu rijden heeft veel voordelen. Het brengt ons op plekken in landen waar veel andere campers niet kunnen komen. En dan hebben we ook nog alle luxe zoals in een huis, met het voordeel dat, als het ons niet bevalt of het weer zit niet mee, we kunnen verkassen.

Soms zien we toeristen die een jaartje op pad zijn met een kleine 4x4. Buiten koken, geen wc en plek om je te wassen of douchen, geen verwarming, soms in een dak tentje. Voor korte tijd gaat dat ook wel, het is maar hoe je je mentaal instelt, maar we kennen er maar erg weinig die dit permanent zo doen. Het is ook veel meer een mannen ding dan een vrouwen ding. De meeste toeristen hebben nog een huis, waar ze regelmatig weer bij kunnen komen. Niets mis mee. Als je het kunt financieren om een huis te hebben en te kunnen reizen, perfect toch. De meesten hebben ook nog kinderen en kleinkinderen en dan heb je ook je verplichtingen.

Hier in Amerika doen veel mensen aan RV-ing (wonen in een Recreatie Voertuig) Deze mensen hebben vaak geen huis meer, maar rijden met enorme campers, vaak 12 meter lang en met diverse uitschuifbare kamers en een auto op sleep. Ze trekken met het seizoen mee en worden dan ook Snowbirds genoemd. Ze blijven meestal in Canada en de USA rondzwerven. Je vindt ze niet veel op de plekken waar wij meestal overnachten. Ze zijn aangewezen op RV parks, dit zijn grote campings waar ze, zoals thuis, gelijk alle aansluitingen hebben: water, afvoer en elektra. Meestal blijven ze voor langere tijd op een plek. Op zich een prima concept, je komt veel, meestal gelijk gezinde, mensen tegen en van de zelfde leeftijd.

Ook zijn er hele gebieden waar wordt overwinterd. Laatst waren we in Palm Springs, Arizona. Hier vind je 100 golf courses met veel mensen die hier hun tweede huis hebben of op de RV parks staan. Ook in Florida en de andere zuidelijke staten zie je dit erg veel.

Kunnen we ooit weer wennen aan het leven op een plek of blijft dit leven zo door gaan? Ik denk het niet, we zijn zo geëvalueerd de de laatste paar honderd jaar dat we niet meer achter het wild hoeven aan te trekken om te overleven, lang leve de supermarkt .

Dus gaan we nog maar even zo door, zolang het financieel en met de gezondheid mee zit en dan zullen we, waarschijnlijk, ook als de Amerikanen gaan RV-en.

Wat vonden we van de USA? De mensen worden gedrild en gehersenspoeld door de overheid, de media en het geloof. We staan er versteld van dat sommige kleine dorpjes wel 10 kerken en met verschillende geloofsgenootschappen hebben. Alles buiten hun grenzen is gevaarlijk en eng en alles moet naar hun normen en waarden. En nu hebben ze de grootste schreeuwerd ook nog president gemaakt. Bizar.

De geschiedenis zal zich wel weer herhalen: oude mannen sturen de jongen weer het veld in om voor hun ideeën te strijden en te sterven.

Wat we super vonden in de USA was het verkeer, het is erg veilig en je ziet zelden een overtreding. In al die duizenden km die we gereden hebben, hebben we geen ongeluk gezien. Ook als voetganger heb ik nog geen veiliger land ontdekt, dus het drillen en de hoge straffen zijn toch wel ergens goed voor :-)

De natuur is prachtig en er zijn veel NP. Helaas erg weinig wild omdat de jacht hier een volkssport is, helaas.

We hebben ons toch erg veilig gevoeld met het wild kamperen.

Grote steden hebben we maar weinig bezocht, niet zo ons ding en dit zijn ook de meest gevaarlijk gebieden. Bekijk bekijk dit plaatje maar eens, dan valt je mond wel open.

 

We hebben een tijd rond de Grand Canyon gereden, we raakten er niet op uitgekeken. Wat een natuurwonder. In het noorden was bijna alles al gesloten en dus lekker rustig. In het oosten bezoeken we Toroweep Overlook en later de North Rim. De South Entrance is wel druk, zelfs buiten het seizoen. 

 

We vinden zoals gewoonlijk de mooiste overnachtingsplekken, vaak gewoon in het bos. Wat is er nog mooier als wakker te worden tussen een kudde Elk (een groot hert) die echt niet bang voor je zijn.

  

We bestellen nog wat spullen via internet. Ivm met de levertijd moeten we wat langer in het Joshua NP blijven, ook geen straf. Het is een lang weekend en voor ons te druk. We slapen een nacht in het park maar vluchten dan toch maar weer ergens de woestijn in, bos is hier niet meer. 

 

Aan de zuid kant van het park vinden we een mooie stek en kunnen er met telefoon\internet via de Grandprix Radio het speltakel van Max Verstappen in Brazilië volgen, wat kan dat jong rijden.

De spullen zijn er dus kunnen we weer op weg. Het is niet ver meer naar Mexico. We hebben een rustige overgang bij Tecate en rijden Baja California in.

We voelen ons weer thuis. Het verkeer is chaos, borden en strepen op de weg zijn versiering, behalve als er politie staat :-) Wegen met vluchtstroken worden gelijk omgetoverd tot 4 baans wegen.

Er lopen weer honden los, het is rommelig en veel vuil en het is heerlijk goedkoop. De mensen zijn vriendelijk en lijken een stuk vrolijker dan hun buren,

We zien veel rallyauto's en buggies. We belanden in Ensenada, waar blijkt dat het vandaag de start is van de Baja 1000 Rally. 1000 mijl en ze mogen maximaal 36 uur over de 1350 km doen. Er mag van rijder worden gewisseld, maar er zijn er die het alleen rijden, heftig.

Het is een slijtage slag voor zowel mens als machine. Ik denk dat zo'n 10% het haalt.

Er zijn veel klassen. We zijn getuigen van de start van de Supertrucks, wat een geweld. De snelsten rijden in het 15/16 uurtjes.

Baja 1000 video Joop. https://www.youtube.com/watch?v=_UtjLTzroyE

We gaan op weg om ze onderweg nog te zien. We rijden een pad in wat richting een checkpoint moet gaan. Het pad is slecht en het wordt donker, dus stoppen we midden in de woestijn, een heerlijke rustige nacht. We horen alleen coyotes en in de verte het gebrom van de motoren. 's Morgens weer vroeg op pad en we vinden de weg naar de tijd controle. We worden warm onthaald door een stel Mexicanen en moet gelijk mee eten: spareribs om 11 uur morgens! (het was hun ontbijt) We doen ook wat terug en geven ze een pak stroop wafels die we bij Aldi hadden gevonden.

Na al dit stof rijden we naar de kust, net boven San Filipe. Een erg mooie plek, direct aan zee.

 

  

Dat was lang geleden, in Alaska! Het is er mooi, de buren zijn aardig en ze komen ons voedsel brengen, dus 2 dagen in Mexico al 2 keer gevoerd ;-)

De Baja is kaal en doet op veel plekken denken aan de kust van Chile en Namibia.

We zijn hier 26 jaar geleden, met ons campertje en hond Max, ook al eens geweest. Toen kreeg Adrie heimwee door de cultuurschok van uit de USA naar Mexico. Grappig hoeveel meer ervaring we nu hebben. In Februari hadden we een cultuurschok toen we de USA in kwamen. Ja, dat kan ook.

We rijden langzaam de kust af en vinden super mooie plekjes om te staan. We staan nu in Bahia de los Angeles, direct op het strand, met veel watervogels. De Pelikanen zijn de hele dag aan het vissen, wat een kunstenaars. Bijna elke keer is het raak als ze duiken en vliegen kunnen ze als de beste en zo vlak over het water.

Vandaag, uit mijn luie stoel, hoor ik een Walvis blazen. Enorme dieren, maar bij nader bestuderen blijken het Orka's te zijn. Ook zien we nog een pod Dolfijnen op 100 meter uit de kant. Er zijn hier ook Walvishaaien, de grootste vis ter wereld, tot 16 meter lang. Deze zijn moeilijk te spotten omdat ze altijd onder de water oppervlakte blijven, dus moet je een boot hebben om ze te zien. We hebben er ooit wel eens mee gesnorkeld in Mozambique. Ze zijn erg mooi en eten alleen plankton.

We zien nu ook steeds meer overlanders, omdat iedereen wel via de Baja reist en dit ook de tijd van het seizoen is.

Het waait lekker,mooi weer eens kunnen kiten gelukkig geen Orka's gezien.

 

Tot een volgende keer.

Grtz. Joop en Adrie.

Back in de USA, het jacht seizoen is geopend. 01-11-2016

Eindelijk kunnen we Paraglide Canada verlaten. Helaas niet veel gevlogen, veel te druk geweest met de Turtle, maar we hebben het die maand echt getroffen met het weer: nachten koud maar overdag een zonnetje.

We gooien de laatste CAD$ in de tank en verlaten via Midway Canada. Gelukkig deden ze niet moeilijk aan de grens. Mevr. Tietje (van Nederlandse afkomst) gaf ons weer 6 maanden op ons B2 visum dus Glenn zal wel blij zijn dat we niet weer terug kwamen ;-)

Adrie wil graag nog een keer naar Yellowstone National Park. Het is nog super mooi weer overdag, de herfstkleuren zijn oogstrelend en de weersverwachting voor het park is nog goed: we kunnen 2 dagen zon hebben als we gas geven. Dat doen we ook. Helaas hebben we maar een dag mooi weer en daarna is het huilen met de pet op. We kunnen wel via Grand Teton, dit keer alleen wat natte sneeuw. We stoppen niet eens in Jackson Hole. Nog wel even bij het Natural Art Museum. Hier treffen we Kurt en Elizabeth, waarmee we in Colombia een paar dagen op het strand hebben gestaan.

 

Ook hebben we een leuke ontmoeting met Han en Monique. Deze reizen met hun Nederlandse Iveco campertje door Noord Amerika en gaan misschien ook nog wel naar Zuid Amerika.

We hadden met hen nog ergens afgesproken, maar door oponthoud zijn we ze mis gelopen.

Op de weer app zien we mooi weer in Salt Lake City. Nu dat is mooi in de richting. We belanden in Antilope Island State Park, vlak bij de stad en aan het Great Salt Lake. Erg mooi, met veel Buffalo's en Pronghorn antilopen. Deze zijn super snel en halen ruim over de 100 km als ze zin hebben. De Buffalo's lopen ook op de camping: er graast er een vlak naast de Turtle. We genieten van dit leuke park en de mooie uitzichten.

 

We gaan op bezoek bij de Mormonen op Tempel Square, waar ze nogal wat kerken en een grote tempel hebben gebouwd. Er zijn veel jongedames uit allerlei landen die missionaris werk doen en de rondleidingen geven, interessant. Ze wilden ons nog een bijbel geven, met de dame er bij had ik wel interesse gehad, maar Adrie had andere ideeën. 

Utah staat bekend om zijn mooie natuur parken. We hebben een jaarpas, dus gaan we ze allemaal bezoeken :-)

Onderweg rijden we mooie routes en mijden zoveel mogelijk de snelwegen. Het is echt erg mooi. We rijden door bergen en dalen, de bergen hebben al sneeuw maar de bomen laten nog mooie kleuren zien. 

Het nadeel is dat het jacht seizoen is geopend. Het is echt van de gekke: overal zien we trailers staan en en jagers op quads met geweren. Daar worden we niet vrolijk van. We zien al zo weinig wild in Amerika. Nu weten we ook waarom. Ook de watervogels moeten het ontgelden: we staan aan een mooi meertje en 's morgens zien we 2 mafkezen onder een camouflage net zitten met zeker 10 lokeenden, zelfs een paar op stokjes met flapperende vleugels. Maar goed dat we zelf geen geweer hebben anders hadden we nog wel 2 jagers op de korrel willen nemen.

Ons volgende park is Capitol Reef NP. Wat een schitterende rots formaties. We rijden door het park en doen wat wandelingetjes. We slapen maar weer een keer op de camping, dan kunnen we ook gelijk water tanken en lozen.

Het plan is de Hartnet Road 4x4 trail te gaan rijden. Deze gaat gedeeltelijk door het park. We slapen 2 nachten op een gratis camp in het park bij Cathedral Valley. Een dag maken we een wandeling. De route was erg mooi, maar soms wel lastig. We hebben wel 10 uur over 100 km gedaan.

Hierna rijden we nog een mooie 4x4 route, de Burr Trail, deze staat op Youtube, kijk maar eens op deze link https://www.youtube.com/watch?v=G4jAjH1APf4&feature=youtu.be

Als we bijna boven zijn via de Switchbacks, staan Heidi en Tom wat foto's van ons te maken. Ze rijden nu met een huur auto rond, want hun camper, een Mitsubishi met afzet bak is in tweeën gebroken. De kosten waren te hoog voor reparatie, dus hebben ze hem maar weggegeven, want op de auto sloop moesten ze ook nog eens 1400 $ betalen wilden ze hem achter laten. Enorm balen voor ze en dan ook nog alle spullen naar huis zien te krijgen.

 

In Boulder doen we inkopen. Er was niet veel, weer zo'n 1 Horse Town. Ik heb nog wel even een goede daad gedaan: een backpackster haar kat was de boom in gevlucht voor een hond. Ik heb de Turtle er even naast geparkeerd en kon hem via het dak te pakken krijgen, vrouwtje ook weer blij.

We zijn helemaal in de 4x4 modus en rijden ook nog de Hells Backbone Road door een mooi bos.

In Escalante bezoeken we een park met versteende bomen, een mooie wandeling en de bomen (steen) hebben mooie kleuren.

Het volgende park is Bryce Canyon NP, ook weer zo'n natuur wonder. Daar zijn Hoodoos, een soort erosie piramiden. We zijn er al vroeg en rijden gelijk naar het laatste uitzicht punt, 2740 meter hoog. We wandelen er wat, iets wat me de laatste tijd niet zo best afgaat. Eerst heb ik maanden lang een verkrampte kuit gehad en nu heeft de meniscus waarschijnlijk een probleem opgelopen en ik kan mijn knie ook niet meer recht krijgen. Ja, ouderdom komt met gebreken. Maar we genieten enorm van al die sprookjesachtige rotsformaties.

Tip voor andere reizigers die ons blog lezen.

Via onze app iOverlander vinden we een mooi plek in het bos. Deze app kan ik alle Overlanders aanraden.

Ook hebben we een app GasBuddy. Deze geeft alle tankstations aan met prijzen. De verschillen zijn erg groot en zeker voor groot verbruikers zoals wij scheelt dit soms tientallen dollars. We hebben in de USA al prijsverschillen gehad van 100% tussen Florida en Alaska, maar gelukkig is het nog altijd erg goedkoop, 50 cent tot een 1 euro per liter.

Op weg naar Zion NP bezoeken we eerst nog Cedar Breaks NP, nog meer Hoodoos.

Zoals gebruikelijk vinden we wel weer een mooi plekje in een National Forrest, daar mag je wel overnachten. Helaas is het deze keer erg hoog: 2500 m en 's morgens geeft de buiten temp meter minus 7 graden, oeps.

Zion NP is een gekkenhuis, erg druk. De mooi route kun je alleen met een busdienst doen. Er staat al een rij van meer dan een uur. We lopen naar de volgende halte en stappen daar op. (in de lege bus op de terugweg) Het is zo heel anders al de andere parken en heel erg mooi met reusachtige brokken steen, maar helaas erg druk. We vinden weer een mooi plekje via onze app en blijven er maar gelijk 2 dagen staan.

We hebben van andere Overlanders met een Toyota een tip gekregen om via een mooie 4x4 route de Grand Canyon te bezoeken. We doen eerst nog het Pipe Spring National Monument, aan met veel geschiedenis over Mormonen, Indianen en het leger. Wat hebben die Indianen moeten afzien met die schietgrage Amerikanen die hun land inpikten.

Eerst hebben ze een paar miljoen Buffalo's afgeslacht tot er nog maar een paar honderd over waren.

En de Kaibab Paiute Indianen hebben ze hier ook van 6000 terug kunnen brengen naar 60.

We krijgen een foldertje over de route die we willen rijden. De eerste 100 km piste zou goed zijn, daarna in het park slecht en het laatste stuk alleen voor 4x4 met grote bodem vrijheid en niet langer dan 7 meter. Als je wilt kamperen dien je een permit aan te vragen via internet.

Ik meen dat het toch wel einde seizoen is en dat het wel zal lukken.

Blijkt er toch bij het park een ranger te wonen. Hij is helemaal verbaasd dat we met ons monster aan komen en zonder permit, maar het is een super aardige vent. Hij is in Nederland geboren en heeft er 1 maand gewoond, grappig.

 

Hij laat ons het park in en zegt dat hij ons niet heeft gezien, maar we mogen er niet overnachten. We hebben nog net tijd genoeg om de Canyon te zien bij zonsondergang, heftig en zo diep. Joop's hoogtevrees speelt hem parten en Adrie komt ook niet te dicht bij de rand.

We worden onderweg nog gestopt door een ranger, ze is verbaasd dat we met onze truck het park in rijden. Ze zegt dat onze Turtle langer is als 7 meter. Ik zeg: “ dat klopt, maar vandaag niet.” Mocht je er dan in? Ja, want de ranger zegt dat hij ons niet heeft gezien. Ze schudt haar hoofd en maakt de weg vrij voor ons. We begrijpen al die ophef niet, die Amerikanen overdrijven altijd zo en het pad is toch prima, maar dan komt boontje om zijn loontje.

De laatste 5 km zijn een martelgang. In laag klauteren we over de rotsen. Er zijn 2 punten waar het op de centimeter lukt, maar terug is ook geen optie. We redden het. Adrie wil geen video maken, ze heeft al moeite genoeg om te blijven zitten op haar stoel. Ik geloof dat die Mormonen dame het vast wel had gedaan. Ja, die polygamie trekt me wel aan in hun geloof ;-)

We kunnen nog net wat mooie opnamen maken en verlaten in het donker het park.

Weer een avontuur wat we niet snel zullen vergeten.

Het volgende bericht zal wel uit Mexico komen.

Tot een volgende keer.

Grtz. Joop en Adrie.